Jest to rezerwat torfowiskowy na obszarze Bielawskiego Błota utworzony w 1999 roku. W rezerwacie zachowane jest w idealnym stanie torfowisko wysokie typu bałtyckiego z charakterystyczną roślinnością, stanowiącą ostoję ptactwa wodno-błotnego. Pomimo wieloletniej eksploatacji torfu na skalę przemysłową, torfowisko zachowało wszystkie swoje walory przyrodnicze i krajobrazowe. W rezerwacie znajduje jedno z dwóch znanych w Polsce miejsc lęgowych łęczaka. Torfowisko jest miejscem koncentracji licznych kolonii żurawi, żerowiskiem dla uszatki błotnej, błotniaka łąkowego, orła przedniego i innych ptaków szponiastych. Bielawa jest ważnym miejscem odpoczynku ptaków migrujących na trasie ich przelotów. Powierzchnia torfowiska jest stanowiskiem zagrożonych i ginących gatunków roślin takich, jak wełnianeczka darniowa, malina moroszka i woskownica europejska. Obecnie w granicach rezerwatu prowadzi się prace renaturalizacyjne, których celem jest odwrócenie uruchomionych przez człowieka procesów degradacji i przywrócenie procesów torfotwórczych na możliwie największej powierzchni torfowiska. Z tego powodu dostęp do torfowiska jest mocno ograniczony.